De planning voor vandaag is erg druk. Om 9uur staan we te wachten op Polycarbe maar hij komt maar niet... Daarom wachten we gezellig met muziek tot dat hij komt. Ik loop het riggeltje over naar de muur. Aan de andere kant van de muur zijn een aantal jongens hout aan het hakken. ik geniet van het uitzicht tot ik mijn naam hoor roepen. Polycarbe is er en we gaan vertrekken. Eerst krijgen we een rondleiding van de zuster. We zien een naaiwerkplaats, waar een zuster een rok aan het naaien is. Daarna gaan we naar de bakkerij, waar een hele boel verse broodjes liggen. Achterin is een jongen broodjes aan het onderdompelen in vet. Ik wil graag zo'n broodje proeven, dus besluiten we die te kopen. Het proeft een beetje naar een oliebol. Het is heel erg warm, ik wiebel het broodje in mijn handen. De zuster ziet dit en geeft mij een zakje. We geven iedereen een stukje om te proeven. Heerlijk! we lopen naar buiten en zien een kersverse moeder met een tweeling. Ankelien heeft een hele tas met babykleertjes bij zich. Ze geeft de moeder wat kleertjes voor de baby's. Ankelien mag op de foto met de baby op schoot, ze glundert ervan! We lopen naar de poort om naar de Technische school te gaan. Ik kijk nog even om en zie het blijde gezicht van de vrouw, die vol bewondering de baby kleertjes bekijkt.

Op de Technische school krijgen we een rondleiding. De school is erg luxe voor de omgeving van Rwanda. Het past er als gebouw eigenlijk niet in thuis. Na de school gaat er voor onze een nieuwe wereld open in het bevallingscentrum. Een wereld waar je wel even voor moet slikken. We komen binnen en het ruikt er niet bepaald fris. Eerst komen we in een kamer waar de vrouwen wachten op hun bevalling. Binnen ligt er een vrouw op bed en haar man zit naast haar. We lopen door naar de bevallingskamer. Dti is ontzettend indrukwekkend. Naast de bevallingstafel staat een doodskistje op de grond, aan de zijkant zit allemaal bloed. Er word meteen gezegd dat we geen foto's meer mogen maken. Ergens krijg ik er een onbehagelijk gevoel van. Zal er een babytje in liggen? Mijn vraag word al snel beantwoord als we de volgende kamer binnen lopen. Het is een soort uitrust kamer. Er liggen vier vrouwen, waarvan een vrouw geen babytje bij zich heeft. Deze vrouw ligt heel alleen op bed in een hoekje van de kamer. We worden al snel verzocht om door te lopen. Als we de gang op lopen besef ik pas wat ik gezien heb. Ik ga even naar buiten om het te laten bezinken. Als de andere komen gaan we de rest van het ziekenhuis bekijken. BIj een bepaald stuk mogen we niet meer verder lopen omdat er mensen met TBC liggen. Maaike en ik rennen zo ongeveer weg van die plek. We bij de TBC. Eigenlijk heb ik het allemaal wel gezien bij het ziekenhuis.

We lopen met z'n alle terug naar het Guest House waar we genieten van een maaltijd (voor hoever dat lukt). Na de maaltijd gaan we naar de moestuin van de zusters. Samen met een Nederlands echtpaar die we tegen zijn gekomen. De weg ernaar toe leid ons door kleine dorpjes tussen de huizen. De weg is slecht begaanbaar, maar Polycarbe kan alles. Hij is onze held! Bij de moestuin is er genoeg te zien. Van ananas tot champignon alles is er. Zelfs suikerriet en koeien. De koeien staan in een stal waar ze gras aan het snijden zijn. Ze draaienn heel hard aan een mes die rond draait. Een aantal van ons doen een poging om de snelheid te evenaren, maar ze komen bij lange na niet in de buurt. Als we terug lopen naar de bus krijgen we een lekker stuk suikerriet van de zuster om te proeven. Het suikerriet moet je kauwen en zuigen en daarna de rest uitspugen op de grond. Ik vind het erg lekker!

We gaan snel terug naar Abaja Ba Kristo voor een bruiloft waar we zijn uitgenodigd. Op de bruiloft moeten we zingen, spreken en bidden. Renate bid en Peter spreekt. Samen zingen we het lied 'alles is liefde'. We verlaten de bruiloft en vertrekken bepakt en bezakt naar Lake Kivu. In het donker komen we aan bij het nieuwe Guest House. Polycarbe rijdt de bus naar beneden en we laden onze spullen uit. Als Polycarbe met de bus weg wilt rijden komt hij niet meer omhoog. Ze hebben zoveel stenen op de heuvel gestrooit, dat de wielen van de bus wegslippen in de stenen. De wielen slippen weg en de stenen vliegen in het rond. Twee mensen van het terrein komen helpen duwen, maar he tis niet genoeg om de bus omhoog te krijgen. Polycarbe komt vragen of de jongens willen helpen duwen (want dit is natuurlijk geen vrouwen werk). Uiteindelijk komt de bus los en kan Polycarbe vielig naar huis rijden. We krijgen te horen dat we uit eten gaan en dan we iets moois aan moeten doen. De groep wordt opgesplitst in twee groepen. Eerst gaat de ene helft bij Samuel in de pick-up en daarna de andere helft. Het restaurant ligtin het dorp, dus we eten gezellig met de lokale bevolking. We krijgen geit te eten met patat/banaan en groenten. Er is een DJ aanwezig die zorgt voor leuke muziek. Maaike en Leanne vragen het liedje ' Het is een nacht' aan. Die uitvolle borst twee keer gezongen word. (De lokale bevolking zal wel gedacht hebben....) Daarna word er nog even gedanst, lekker los met die heupjes. Als we staan te dansen in een kring komt er opeens een man in het midden dansen. Hij pakt me bij de hand en danst met me. Gelukkig verdwijnt hij als snel weer uit de kring en gaan wij zo langzamer hand naar huis. Thuis aangekomen spelen we nog twee leuke potjes weerwolven voordat we gaan slapen bij het mooie meer 'Lake Kivu' met een overvloed aan muggen!

Liefs, Germa