Zomerkamp

5 augustus 2015

We staan heeeeeel vroeg op om te vertrekken richting het zomerkamp. Samen met Leanne en Annemarie mogen we in de pick-up van Samuel. (zie het als een energiebesparende ziekenauto) De rest van de groep gaat lopend naar het zomerkamp, want het is niet zo ver van het Guest House vandaan. Als we bij de AMU vestiging aankomen zien we dat er een aantal jongeren druk bezig zijn met het verbouwen van het kantoor. Ze sjouwen met matrassen en stapelbed onderdelen. Later heb ik pas door dat ze onze slaapkamers aan het inrichten zijn. Rond het middag uur ontmoeten we de jeugd van Rwanda. Deze week brengen we door met de jeugd van Rwanda. Deze jeugd staan in contact met de stichting AMU. Samen met Peter vorm ik een groepje. We krijgen twee jongens en een aantal meiden. Kroots en Emmanuel zijn de jongens, twee stille maar leuke jongens. De meiden zijn Bernies, Edith, Naomi, Roisin en nog twee meiden waarvan ik de naam niet meer weet. We gaan in groepen uiteen. Het is de bedoeling dat we een naam, leider en logo gaan maken voor de groep. Roisin wil wel de leider zijn voor onze groep. Ze kan goed engels dus kan ze soms voor ons vertalen. Onze groep krijgt de naam: JOYFAMILY. Als eerste mag onze groep kaarten maken met bananenblad. Het is ergens binnen en best wel warm. Ik ga even naar buiten om lucht te scheppen, gelukkig vind Peter dit goed. Alleen als ik buiten ben voel ik me echt niet lekker. Mijn buik rommelt nog steeds iedere keer, ik word er echt zat van! Ik ga even op bed liggen en val in slaap. Ik heb koorst en voel me erg misselijk. Ik moet op bed blijven liggen terwijl de andere naar het veld gaan om te voetballen. In de avond eet ik met moeite een klein beetje rijst. Matthijs en Renate hebben koekjes en een termometer voor mij gekocht. Ik moet iedere keer mijn temperatuur gaan meten..

6 augustus 2015

Vandaag gaat de groep en de jeugd van Rwanda een huis bouwen voor een vrouw die op straat leeft met haar 6 kinderen. Ik blijf alleen achter en probeer wat te eten en te slapen. Als de groep terug komt zijn ze helemaal oranje van het sjouwen en bouwen. Het is een saaie dag met veel slapen en af en toe eten. Ik kom mijn bed haast niet uit en met die klamboe om mijn bed heen voel ik net alsof ik inquarantine lig. Gelukkig is het al snel avond en is het tijd om lekker te gaan slapen.. iedereen sluit zijn of haar ogen .... tot mijn belt trilt, het ligt gaat aan en uit. Ik open mijn ogen, WAT WAS DAT? Ik spring uit mijn bed en loop naar de andere kamer. Daar staan Renate, Maaike, Leanne en Annemarie met grote bange ogen. Met grote ogen en een kloppend hart vraag ik 'is dit een aardbeving?' Ja is het antwoord. Wauw ik weet niet wat er door me heen gaat. Even denk ik aan mijn familie in Nederland. Gelukkig is het snel voorbij en gaan Renate en ik weer terug naar onze eigen kamer. Als we net in bed liggen horen we het weer aankomen. Langzaam hoor je de aardbeving dichterbij komen door de golfplaten op de daken van de huizen. Binnen twee tellen staan we weer naast ons bed en in de andere kamer. het is maar een kleine na schok. Renate en ik besluiten om onze matrassen te pakken en in de andere kamer te gaan liggen. Dit doen we omdat ze naast onze deur besluiten om alvast een vuurtje te maken voor het koken. We worden letterlijk de tent uit gerookt, niet echt lekker voor je gezondheid. Als we de andere kamer binnen lopen zegt Leanne ook, ooohhhh ik ruik jullie helemaal! Ik heb zoveel adrenaline in mijn lichaam, dat ik moeite heb om weer in slaap te vallen. Ik snap niet dat de rest van de groep hierdoor heen geslapen is.. wauw!

7 augustus 2015

Jan komt de kamer ingelopen en struikelt bijna over Renate heen. Hij moet samen met Anne en zijn groep het ontbijt gaan maken. Jan, Jan heb je de aardbeving gevoelt is het eerste wat we hem vragen. Binnen een paar tellen in de hele groep wakker en praen we voluit over de aardbeving. Peter baalt ervan dat hij als aardrijkskundeleraar hierdoor heen geslapen is. We maken ons klaar en gaan naar de jeugd van Rwanda. De aardbeving is het gesprek van de dag. De jongeren waren vannacht naar buiten gerend. Dit hebben ze geleerd van hun ouders, omdat hun huizen niet stevig genoeg zijn.

Vandaag krijgen we de opdracht om 5 voorwerpen te zoeken die gelijk zijn in Nederland en Rwanda. En 5 voorwerpen die je alleen in Rwanda kunt vinden. Ook krijgen we de opdracht om een typische cultuurdag uit Nederland te presenteren. Dit wordt natuurlijk Koninginnedag! (koningsdag laten we even achterwege) Als we rond lopen door de straten van Rwanda, op zoek naar de voorwerpen, proberen we Koninginnedag uit te leggen. Dit is moeilijker dat je denk. Waarom is er een koningin? Waar is zij als vrouw de baas? Moeten jullie stemmen? Waarom de kleur oranje? Allemaal vragen die we krijgen. Sommige makkelijk, andere moeilijk. Ondertussen vinden we steeds meer voorwerpen die we kunnen gebruiken voor onze opdracht. Het is heerlijk om ze met de lokale bevolking om te gaan. Ze kunnen je veel vertellen over de omgeving. Tegelijkertijd zijn ze ook erg nieuwsgierig naar ons. We vinden een leuk voorwerp wat lijkt op een bootje. Als we een waterplek vinden laten ze de bootje varen. Verderop gaan we zitten in het gras (het gras is vrij hard en prikt zo door je broek heen). We overleggen wat we gaan doen voor de presentatie over Koninginnedag. Roisin wil wel vertellen over Koninginnedag, al vind ze het wel een beetje eng. Daarnaast zingen we Hup Holland Hup en spelen we een spel met ballonnen.

Langzaam (echt langzaam) lopen we terug naar AMU. Het is tijd voor een lunch. Waarna wij als groep moeten schoonmaken, voor namelijk afwassen. De pannen en borden worden meegenomen naar een water kraantje ergens achterop het terrein. Er worden teiltjes gevult met water. Alle borden worden eerst leeg gemaakt en daarna in het eerste teiltje gegooit. Een beetje onwennig sta ik erbij te kijken. Om ons heen word gelijkertijd kleding gewassen en lichamen. Heerlijk hygienisch allemaal. Als het bord in teiltje 1 is geweest, word het in het tweede teiltje gegooid voor een nieuwe wasbeurt. Daarna 'afgespoelt' in teiltje drie. Waarna ik ze pak en er een grote stapel van maak. het is een hele nieuwe ervaring, die ik met grote ogen mee maak. Na de afwas maakt iedereen zich klaar voor een potje voetbal. Behalve onze groep want we moeten koken voor het avondeten. We gaan wel mee naar het voetbalveld om de teams aan te moedigen. De jongeren voetballen op schoenen, slippers, sokken of soms hun blote voeten. Soms lenen ze elkaar schoenen als ze moeten wisselen. Om 4 uur gaan we als groep terug om het avondeten te maken. De messen voor het schillen van de aardappels en groentes zijn erg groot. Peter en ik mogen ze niet gebruiken, dus mogen we de sperziebonen doppen. Een stuk minder gevaarlijk. Ze moeten erg lachen omdat we dingen op een andere manier klaarmaken of snijden. bij Peter worden de spullen steeds uit zijn handen getrokken. Zijn systeem van werken word niet gewaardeerd, haha. Daarna mogen we een schort en muts op om het eten op te dienen. Het geeft een goed gevoel om eten te maken voor zoveel mensen en het smaakt ook nog goed!

Na het avondeten is het tijd voor de presentaties rond het kampvuur. Per groep worden we geroepen en krijgen we 5 minuten voorbereidingstijd. Elke groep laat eerst de gevonden voorwerpen zien. Daarna geef je de presentatie. De onderwerpen waren een dag in Nederland of Rwanda en een cultuurdag in Nederland of Rwanda. Het waren stuk voor stuk leuke presentaties om te zien. Elke groep heeft het weer op een andere manier gedaan. Wij waren als laatste aan de beurt met, al ik dat zeggen, een knallende afsluiter. Samen hebben we eerste de voorwerpen laten zien, Roisin heeft wat verteld over Koninginnedag en verteld over het ballonnen spel. Het spel hebben we vol overtuiging gezien. Ze vinden die ballonnen prachtig! Ze werden gerust achter hun rug of onder hun trui verstopt. Na het spel hebben we het lied Hup Holland Hup gezongen. Peter en ik het couplet en met z'n alle het refrein. En als afsluiter van de avond hebben we met iedereen het lied gezongen. het was een ontzettend leuk gezicht, want een aantal van onze groep hadden zelfs oranje kleding aangetrokken. Ja de sfeer zat er goed in! Samuel heeft de avond afgesloten en ons per land een nieuwe opdracht gegeven.. We moeten in ongeveer 20 minuten een indruk geven van het land waar je vandaan komt. Nou kom maar op, want we hebben een aantal leuke dingen bedacht!

8 augustus 2015

Vroeg in de ochtend worden we wakker en bereiden de laatste dingen voor de presentatie voor. Na het ontbijt mogen de Nederlanders als eerste beginnen met hun presentatie. We beginnen met begropen, drie zoenen op de wang. Iets waar ze erg om moeten lachen. Daarna is het aardrijkskunde verhaal aan de beurt van Peter. Ik heb met al mijn creativiteit een kaart gemaakt van Nederland. De kaart is ingekleurd met een blauw potlood en aarde. We zingen het volkslied en vertellen het verhaal van Jantje met z'n vinger in de dijk. Spijkerpoepen en het lied 15 miljoenmensen mag natuurlijk niet ontbreken. Maa rook de serieuze dingen komen aan bod zoals: gayhuwelijk, abortus eneuthanasie. Hier schrikken een aantal Rwandeese echt wel van. De presentatie van de Rwandeese is een soort toneelstuk over een bruiloft. Alle traditionele gebruiken komen hier in naar voren. Om half 11 word het kamp gezamelijk afgesloten en worden de emails en facebook accounts uitgewisseld. Na een aantal knuffels en handdrukken vertrekken de Rwandeese naar huis. Wij blijven achter om met de kleine kinderen van AMU te spelen. Samen met Alexis zing ik wat met de gitaar. Hij leert me muziek te maken zonder het gebruik van instrumenten. Een groepje is druk bezig met scoobidoo armbandjes maken. Ik maak een armbandje voor Alexis en een klein jongetje. In ruil daarvoor krijg ik twee zwarte armbandjes. Een voor mij en een om weg te geven aan een speciaal iemand.

Ergens na de lunch komt Polycarbe ons halen met de bus. Samen met Peter zit ik achterin en geniet van het uitizicht en de mensen tot mijn ogen dicht vallen.. Het is tijd voor een nieuwe bestemming en een nieuw avontuur. Slapen in een gast gezin! Ik had me voorbereid op een arm gezin, maar we (Ankelien en ik) komen terrecht bij de oudere broer van Samuel. Het is een ontzettend groot en mooi huis. Er is alleen geen stromend water. het is een groot gebouw dat bestaat uit twee huizen. Een voor Emmanuel en Kunda en in de andere woont Mama Rose. Hier logeren Leanne, Peter, Annemarie en Laura. Lekker dichtbij! Ze hebben allebij een eigen poort naar de voordeur, maar ze delen een gezamelijke grote achtertuin. Ons gastgezin heeft drie kinderen; Ela (6 jaar), Kefa (3 jaar) en Tessa (4 maanden). De kinderen kunnen erg goed engels spreken, allen is het jammer dat ze door een tante opgehaald worden om te logeren. We genieten van en lekkere maaltijd met een prachtig uitzicht over Kigali. Het is helemaal donker met heel veel witte en oranje lichtjes. Prachtig! We praten over ons, hun, Rwanda en Nederland. na het eten rond 9 uur gaan we lekker slapen. We zijn moe van de reis! Morgen ochtend gaan we naar de eerste kerkdienst om half 9. Ik ben erg benieuwd! Wat een onzettend leuk gezin, met een lieve moeder en veel huishoudelijke hulp.

Liefs, Germa

Slapen, Slapen, Slapen...

Ik word wakker maar helaas m'n buik is nog steeds niet over. Ik ga wel ontbijten, maar voel me echt niet goed. Als ik met Maaike terug ben op de kamer besluit ik vandaag niet mee te gaan. Ik loop, met tranen in mijn ogen, naar Renate toe en vraag of ik hier mag blijven. Gelukkig mag dit, alleen moet er wel iemand bij mij blijven. Later blijkt dat Leanne zich ook niet helemaal lekker voelt. Samen kunnen we achter blijven en op elkaar letten.

We gaan we eerst met de groep mee naar de vestiging van AMU in Huye. We krijgen een rondleiding over de vestiging. het is een vestiging waar een heleboel mooie dingen gebeuren. De sfeer is ontzettend goed. Er zijn verschillende lokalen waar lessen worden gegeven. Je kunt naailes volgen, kapper voor mannen haar en voor vrouwen haar. De groep word opgedeeld over 4 gastgezinnen. Leanne en ik willen erg graag mee, maar het gaat niet zo goed. Samen gaan we terug naar het Guest House en krijgen van Matthijs geld om middageten te kopen. De man van het Guest House zou ons naar een plek brengen waar we eten konden kopen. Alleen slapen Leanne en ik tot 3 uur in de middag. De man van het Guest House is nog bij onze kamer geweest, maar zag dat we zo lekker lagen te slapen, dat hij ons heeft laten liggen. Rond kwart over 3 komen de eerste groepjes terug met ontzettend mooie verhalen. Het is mooi om dit met elkaar te kunnen delen, ook al ben je er niet bijgeweest!

Een langzaam rijdende chauffeur

Om half 10 beginnen we aan een lange reis met een vervangende chauffeur. De reis duurt ontzettend lang omdat de chauffeur heel erg langzaam rijd. Rond 3 uur komen we pas aan op de plek van bestemming. 'Butare-Huye'. Snel gaan we lunche omdat het al erg laat is. Niemand heeft trek in eten, iedereen is ziek, zwak en misselijk van de reis. We gaan door naar het Nationale Museum van Rwanda. Hier krijgen we een rondleiding van een medewerker. Hij legt uit hoe de mensen vroeger leefden. Na de rondleiding in het museum kopen we een aantal souveniers en gaan terug naar het Guest House. Ik deel samen met Maaike een kleine kamer. We doen even een 'roddelslaapje' voor dat we gaan eten in een restaurant. Beide hebben we weer last van onze buik. In het restaurant eet ik alleen een salade en rijst terwijl de rest geniet van goed vlees of pizza. Na het eten ga ik direct naar bed met een flinke boest aan vitamine C en paracetamol. Ik hoop dat ik vannacht een beetje kan slapen zodat ik morgen weer beter ben...

Liefs, Germa

Deadisland

"Ik ben nog wakker en ik staar naar het plafond en ik denk aan hoe de dag lang geleden begon. Zomaar er vandoor gaan met jou, niet wetend waar de reis eindigen zou"

Ik word voor het eerst wakker in mijn nieuwe bed. Ik slaap in een soort mini dorp met Matthijs, Renate en Peter. We hebben alle vier een eigen kamer. Onze kamer deuren staan allemaal open en komen uit in ons gezamelijke halletje. In het halletje is ook een deur naar de wc en de douche. Vandaag trek ik m'n mooie rok aan want we gaan lopend naar de kerk. We moeten meteen onze tas, bikini en handdoek meenemen. Er staat een verrassing op het programma. We lopen samen met Samuel naar de kerk. De dienst is al lang begonnen als we aankomen. De mensen zijn aan het zingen. We lopen de kerk binnen en worden hartelijk ontvangen. Op een gegeven moment mogen de kinderen naar de kindernevedienst. Maaike, Leanne, Peter en ik gaan mee. Alle kinderen gaan op het gras zitten. We zingen liedjes en een aantal kinderen zingen liedjes voor ons als gasten. Na een tijdje mogen wij de kinderen en lied leren. 'Who is de king of the jungle' zingen we samen met de kinderen. Een heel klein jongetje moet opeens huilen. Ik neem hem op schoot en wrijf hem over z'n opgezette buikje. Als snel word hij stil en kunnen we terug naar de kerkdienst. Alle kinderen gaan weer bij hun ouders zitten en sommige komen naast ons zitten op de banken. Naast mij zit een heel klein jongetje met zijn broer en zus. Hij stopt het koortje van zijn truirits om mijn pink en haalt hem er weer af. Zo is hij wel een tijdje zoet, tot hij mijn pink en het koortje in zn mond stopt. Wat een heerlijk kind! Een aantal meiden op de bank voor mij schrijven en tekenen in mijn boekje. Ze schrijven een tekst op waar ik even van moest slikken. Ik wist even niet wat ik moest doen. "My name is Joyce. What is jour name? My name is Germa. How are you? I'm fine. My parents are not rich, please help me give me some materials".Ik laat het aan Matthijs lezen die geeft me even een klap op m'n schouder.

Na de kerkdienst lopen we naar een restaurant waar we lekker gaan eten. Samuel verteld ons dat we een boottocht gaan maken langs de grens van Congo. De boottocht is heerijk. Maaike mag een stuk varen. We maken een stop op een mysterieus eiland. De gids gaat ons voor. In de buurt van de opstapplaats hangt aan een tak een vleermuis. Na wat foto's en film materiaal lopen we snel de gids achterna. De bospaden over steeds verder naar boven. Al snel vliegen er honderden vleermuizen boven ons hoofd. Het is echt super gaaf om dat te zien. Als de gids hard in z'n handen klapt vliegen alle vleermuizen de bomen uit. Wauw! We lopen steeds verder de berg op tot we de top bereikt hebben. Het eiland en het uitzicht zijn ontzettend mooi. Je kunt heel ver kijken! Als we allemaal weer in de boot zitten varen we naar het volgende eiland. Hier mogen we een frisse duik nemen in het heldere water. Samen met Peter en Jan zwemmen we naar het eiland ernaast. We klimmen erop en kijken in een hut die aan de rand van het eiland staat. het is best wel fris en snel via de glibberige stenen verdwijnen we het water weer in. We zwemmen nog even met de GOPRO en kleden ons daarna weer om, om terug te varen naar het Guest House. Na lang varen, met zonsondergang, meren we aan en doen nog even een drankje bij de 'beachbar'. Het is super gezellig en toevallig is de DJ van vorige keer er ook en word 'het is een nacht' speciaal voor ons afgespeeld...

Liefs, Germa

Onbehagelijk gevoel

De planning voor vandaag is erg druk. Om 9uur staan we te wachten op Polycarbe maar hij komt maar niet... Daarom wachten we gezellig met muziek tot dat hij komt. Ik loop het riggeltje over naar de muur. Aan de andere kant van de muur zijn een aantal jongens hout aan het hakken. ik geniet van het uitzicht tot ik mijn naam hoor roepen. Polycarbe is er en we gaan vertrekken. Eerst krijgen we een rondleiding van de zuster. We zien een naaiwerkplaats, waar een zuster een rok aan het naaien is. Daarna gaan we naar de bakkerij, waar een hele boel verse broodjes liggen. Achterin is een jongen broodjes aan het onderdompelen in vet. Ik wil graag zo'n broodje proeven, dus besluiten we die te kopen. Het proeft een beetje naar een oliebol. Het is heel erg warm, ik wiebel het broodje in mijn handen. De zuster ziet dit en geeft mij een zakje. We geven iedereen een stukje om te proeven. Heerlijk! we lopen naar buiten en zien een kersverse moeder met een tweeling. Ankelien heeft een hele tas met babykleertjes bij zich. Ze geeft de moeder wat kleertjes voor de baby's. Ankelien mag op de foto met de baby op schoot, ze glundert ervan! We lopen naar de poort om naar de Technische school te gaan. Ik kijk nog even om en zie het blijde gezicht van de vrouw, die vol bewondering de baby kleertjes bekijkt.

Op de Technische school krijgen we een rondleiding. De school is erg luxe voor de omgeving van Rwanda. Het past er als gebouw eigenlijk niet in thuis. Na de school gaat er voor onze een nieuwe wereld open in het bevallingscentrum. Een wereld waar je wel even voor moet slikken. We komen binnen en het ruikt er niet bepaald fris. Eerst komen we in een kamer waar de vrouwen wachten op hun bevalling. Binnen ligt er een vrouw op bed en haar man zit naast haar. We lopen door naar de bevallingskamer. Dti is ontzettend indrukwekkend. Naast de bevallingstafel staat een doodskistje op de grond, aan de zijkant zit allemaal bloed. Er word meteen gezegd dat we geen foto's meer mogen maken. Ergens krijg ik er een onbehagelijk gevoel van. Zal er een babytje in liggen? Mijn vraag word al snel beantwoord als we de volgende kamer binnen lopen. Het is een soort uitrust kamer. Er liggen vier vrouwen, waarvan een vrouw geen babytje bij zich heeft. Deze vrouw ligt heel alleen op bed in een hoekje van de kamer. We worden al snel verzocht om door te lopen. Als we de gang op lopen besef ik pas wat ik gezien heb. Ik ga even naar buiten om het te laten bezinken. Als de andere komen gaan we de rest van het ziekenhuis bekijken. BIj een bepaald stuk mogen we niet meer verder lopen omdat er mensen met TBC liggen. Maaike en ik rennen zo ongeveer weg van die plek. We bij de TBC. Eigenlijk heb ik het allemaal wel gezien bij het ziekenhuis.

We lopen met z'n alle terug naar het Guest House waar we genieten van een maaltijd (voor hoever dat lukt). Na de maaltijd gaan we naar de moestuin van de zusters. Samen met een Nederlands echtpaar die we tegen zijn gekomen. De weg ernaar toe leid ons door kleine dorpjes tussen de huizen. De weg is slecht begaanbaar, maar Polycarbe kan alles. Hij is onze held! Bij de moestuin is er genoeg te zien. Van ananas tot champignon alles is er. Zelfs suikerriet en koeien. De koeien staan in een stal waar ze gras aan het snijden zijn. Ze draaienn heel hard aan een mes die rond draait. Een aantal van ons doen een poging om de snelheid te evenaren, maar ze komen bij lange na niet in de buurt. Als we terug lopen naar de bus krijgen we een lekker stuk suikerriet van de zuster om te proeven. Het suikerriet moet je kauwen en zuigen en daarna de rest uitspugen op de grond. Ik vind het erg lekker!

We gaan snel terug naar Abaja Ba Kristo voor een bruiloft waar we zijn uitgenodigd. Op de bruiloft moeten we zingen, spreken en bidden. Renate bid en Peter spreekt. Samen zingen we het lied 'alles is liefde'. We verlaten de bruiloft en vertrekken bepakt en bezakt naar Lake Kivu. In het donker komen we aan bij het nieuwe Guest House. Polycarbe rijdt de bus naar beneden en we laden onze spullen uit. Als Polycarbe met de bus weg wilt rijden komt hij niet meer omhoog. Ze hebben zoveel stenen op de heuvel gestrooit, dat de wielen van de bus wegslippen in de stenen. De wielen slippen weg en de stenen vliegen in het rond. Twee mensen van het terrein komen helpen duwen, maar he tis niet genoeg om de bus omhoog te krijgen. Polycarbe komt vragen of de jongens willen helpen duwen (want dit is natuurlijk geen vrouwen werk). Uiteindelijk komt de bus los en kan Polycarbe vielig naar huis rijden. We krijgen te horen dat we uit eten gaan en dan we iets moois aan moeten doen. De groep wordt opgesplitst in twee groepen. Eerst gaat de ene helft bij Samuel in de pick-up en daarna de andere helft. Het restaurant ligtin het dorp, dus we eten gezellig met de lokale bevolking. We krijgen geit te eten met patat/banaan en groenten. Er is een DJ aanwezig die zorgt voor leuke muziek. Maaike en Leanne vragen het liedje ' Het is een nacht' aan. Die uitvolle borst twee keer gezongen word. (De lokale bevolking zal wel gedacht hebben....) Daarna word er nog even gedanst, lekker los met die heupjes. Als we staan te dansen in een kring komt er opeens een man in het midden dansen. Hij pakt me bij de hand en danst met me. Gelukkig verdwijnt hij als snel weer uit de kring en gaan wij zo langzamer hand naar huis. Thuis aangekomen spelen we nog twee leuke potjes weerwolven voordat we gaan slapen bij het mooie meer 'Lake Kivu' met een overvloed aan muggen!

Liefs, Germa

Iemand bezoeken is een opoffering

Vandaag hebben we opnieuw Birambo bezocht. Onze groep mocht dit keer op het land werken. We gaan mee met Matthias naar een klein huisje boven op de berg. Hij legt ons uit dat we een composthoop gaan maken. Dit doen ze in Rwanda om een eigen kitchen garden te hebben. Hierdoor hoeven de mensen niet ver te lopen voor hun voedsel. We helpen de kinderen met het sjouwen van de zakken met aarde. Dit is nog best wel lastig en zwaar als je met die zak de berg af moet. Er is een jongen van 16 aan het werk. Hij doet mijn zonnebril op een filmt een stukje met mijn GOPRO. Ondertussen zijn Peter en ik begonnen met het poten van de plaatjes in de aarde van de composthoop. Met mijn vieze aarde vingers, van mijn eigen gepoten plantje, geef ik Peter een high five. De kinderen om ons heen moeten er lachen. Weer een onwijs leuke, maar leerzame dag die we in stijl mogen afsluiten. Er worden een aantal grote trommels gehaald en een aantal jongens geven een optreden. Na het optreden word er ook nog door de meisjes gedanst. De mensen hier dansen met hun armen omhoog, als symbool van een koe. Een koe is een goed teken hier in Rwanda. De Nederlandse jongens mogen samen met de Rwandeese jongens een stuk trommelen, dit gaat ontzettend goed. Na deze uitdaging zijn de nederlandse meiden aan de beurt om te dansen. En zoals onze veilige buschauffeur zei; jullie hebben het geprobeerd.

's Avonds na het eten ogen we een gesprek voeren met Pastoor Eraste. Hij is al een aantal jaar pastoor op het terrein van de zusters. Hij verteld over de zusters en hun werk, over Abaja Ba Kristo en hoe hij tot pastoor geroepen is. Het is een enthousiaste man met wijze woorden!

Iemand bezoeken is een opoffering.
Je zou andere dingen kunnen doen,
maar je laat dat los en gaat op bezoek.
Dat brengt leven!

Pastoor Eraste, Abaja Ba Kristo

Zonsopkomst achter de bergen

Heel vroeg gaat de wekker, maar met een goede reden. Renate en ik lopen de gang op en wandelen naar de kamer van Matthijs en Peter. Ik klop op de deur maar er komt geen geluid. We lopen naar buiten en komen Peter tegen. Samen lopen we naar de uitgang. Het is stil om ons heen, de vogeltjes beginnen net met fluiten. We zien de lucht boven de bergen al wat rood worden… Het duurt alleen heel lang voor dat de zon boven de bergen uit komt. We denken dat het niet meer wordt dan dit. Ergens baal ik. Renate gaat alvast terug naar de kamer. Peter en ik besluiten om het uitzicht aan de andere kant nog even te filmen. Als we staat te filmen zien we de lucht boven de bergen steeds meer kleuren. Ja eindelijk de zon gaat komen! We genieten van de mooie zonsopkomst, om stil van te worden. Zeker de moeite waard om vroeg op te staan. We gaan snel even douchen om ons klaar te maken voor de ochtenddienst. Het is een mooie dienst over Psalm 1. Op het terrein staat een grote stenen waterreservoir met aan de zijkant een trapje. We besluiten om erop te klimmen. Het geeft je een super mooi uitzicht over het hele terrein en de bergen. Peter klimt weer naar beneden, daarna is het mijn beurt. Ik loop naar het randje toe en struikel over het handvat. Gelukkig blijf ik nog net staan en kan ik veilig naar beneden klimmen. Sorry voor de hartverzakking.

Samen mogen we genieten van een openlucht ontbijt met een omelet en pindakaas. Daarna gaan we in de bus richting Birambo om een vestiging van AMU te bezoeken. Via een hobbelige weg komen we aan in Birambo. Een stuk of 100 kinderen komen aanrennen. Het is prachtig om te zien. 100 lachende gezichtjes en 200 kraaloogjes kijken ons verwonderd aan. Het is de bedoeling dat we in drie groepen activiteiten gaan doen. Spelen met de kinderen, weven met de vrouwen en werken op het land. Samuel geeft aan dat mijn groepje met de kinderen mag omdat ik een juf ben. Hij is erg van het inzetten van talenten. Ik ben er erg blij mee. Samen met Peter krijgen we de helft van de kinderen. Anne en Laura krijgen de andere kinderen. Ik start met zingen ‘Who’s the king of the jungle’. Gebaren erbij en de kinderen doen goed mee. Ze zijn echt ontzettend leergierig. Heerlijk om hier ook juf te mogen zijn! Peter heeft de kinderen voorgelezen, verder hebben we spelletjes gedaan en vooral veel gezongen. Het was een heerlijke, maar energie vretende dag. Puur genieten!

We mogen onze lunch eten bij Pierre thuis, dit is de baas van deze vestiging van AMU. Na de lunch gaan we terug naar het Guesthouse. Daar aangekomen ga ik even m’n kleding wassen en douchen. Ik besluit om even lekker te gaan slapen, want ik ben heel moe en niet zo lekker. Renate maakt me wakker voor het avondeten, die ik op eet en eigenlijk gelijk weer wil slapen. Eerst nog even een groepsgesprek met onze ontzettend gezellige groep. Heerlijke mensen, mooie ervaringen en veel met elkaar delen!

Liefs, Germa

Het land van de bergen, meren en mensen

Piep, piep, piep daar gaat mijn wekker. Ik open mijn ogen en zoek mijn wekker en zet hem nog lekker een keer op snoozzzz. Ik kijk om me heen, oja ik ben in Rwanda. Mijn klamboe maak ik los en stap uit bed. Leanne gaat als eerste douchen. Piep, piep, piep daar gaat mijn wekker weer. Nu zet ik hem echt uit en berg hem op. Ondertussen is Leanne klaar en is het mijn beurt om te douchen. Heerlijk dat water, maar lang blijf ik er niet onder. Nog even en de groep zit aan het ontbijt op ons te wachten. Snel pakken we in en dan gaan we eindelijk om 8:10 naar het ontbijt. Ferdie en Renate komen al aangelopen om ons te halen. Samen genieten we van een lekker ontbijt met scrumbled egg, wit brood en sterke thee. Daarna is het snel de spullen inladen voor ons bezoek aan Mwana Ukundwa (AMU). Het ligt boven op een heuvel, een hele mooie plek voor een mooie stichting. We ontmoeten Samuel en Mama Rose die ons meer vertellen over Rwanda en AMU. Als we in een kring zitten mogen we ons één voor één voorstellen, zo ook Samuel en Mama Rose. Mama Rose verteld over het land van de bergen, meren en mensen die we gaan ontmoeten. Ze verteld over AMU dat opgericht is in 1995 na de genocide. Mama Rose heeft op een bijzondere wijze de genocide mogen overleven. Ze heeft drie maanden zich opgesloten in een huis. Waar de deuren en ramen afgesloten waren. ‘God is bij ons gebleven, Hij is groot!’ Ze heeft in die tijd veel gebeden en een belofte afgelegd bij God. Als ze het zou mogen overleven zou ze iets goeds terug doen voor de samenleving. Zij heeft het mogen overleven maar haar vader, moeder en vrienden hebben het niet overleefd. Mama Rose dacht na de genocide op straat steeds dat ze haar vader zag, ze dacht als een kind. Een kind dat zijn vader en moeder zoekt. Daarom heeft ze besloten om weeskinderen te helpen. Ze is begonnen met 40 kinderen en een klein bureau van GKN. Dit alles heeft mogen uitgroeien tot wat AMU nu is. Vol passie en met een glimlach verteld ze haar verhaal. Je voelt de enthousiasme je lichaam binnen stromen. Dan is het tijd om AMU te verlaten. Alle bagage moet nu van de pick-up naar de bus waar wijzelf ook nog in moeten. Dit heeft geleid tot proppen en krap zitten. Renate en Matthijs hebben een verrassing voor ons, we gaan naar een stoffen winkel waar we kleding mogen aan meten. Het uitzoeken van een mooie stof is nog een hele klus. Na 2 uur en tientallen stoffen later heeft iedereen een keuze kunnen maken. Over ongeveer een week zijn alle kleding stukken klaar om opgehaald te worden. Dan is het tijd voor een maaltijd bij een restaurant met een smerige wc. Ja, ik moet nog steeds erg vaak plassen. Met een volle maag gaan we beginnen aan onze reis van 2.45 minuten naar de volgende bestemming. Dwars door de hoofdstad de berg in, steeds verder en verder omhoog. Steeds verder verwijderd van de bewoonde wereld richting de kleine dorpjes. Onderweg stoppen we bij een prachtige waterval waar we de volle aandacht krijgen van een groepje kinderen of willen hun graag aandacht van ons? Na een aantal foto’s, plassen boven het ravijn en het filmen van het mooie uitzicht wordt er door Peter een aantal pennen uitgedeeld aan de kinderen. Jammer genoeg kun je niet iedereen blij maken, dit voelt gek, maar je kan niet anders. Het is nog 20 minuten rijden en dan komen we aan bij de Zusters. Het is een diaconessen huis waar we drie nachten blijven slapen. Als we aankomen ontstaat er een luid applaus voor de chauffeur die ons veilig heeft geleid over de verharde en hobbelige slingerwegen door de bergen van Rwanda. We verdelen de kamers en ik dump mijn spullen. Het is nog net licht om het terrein te verkennen, dus pak ik mijn kans. Al snel worden we gezocht voor de avonddienst. De Zusters houden een dienst waarin de grootheid van God centraal staat. We worden samen met een ander gezin voorgesteld. De Zuster nodigt ons uit om ons voor te stellen. We lopen naar voren waar Annemarie wat over ons verteld. Als afsluiting zingen we Psalm 123:1 ‘De Heer is mijn Herder ‘. Rond 19:30 is het tijd voor avondeten, beetje later dan de standaard Nederlandse etenstijd, maar hé dat overleven we wel. Renate verteld over de dag van morgen en wat we gaan doen. Om 7:00 is er een ochtenddienst waar je heen mag gaan. Ik krijg het geniale idee om de zon te zien opkomen tussen de bergen. Na de maaltijd starten we een falende zoek poging naar het oosten. We besluiten om het internet te raadplegen, maar dit blijkt niet zo makkelijk te gaan. Het WiFi doet het niet. Ferdie en Jan gaan op zoek naar de router, die ze vol trots vinden. Toch besluiten we om gebruik te maken van de netwerkkabel die opgerold aan het plafond hangt. Jeejh het werkt, maar veel wijzer worden we er niet van. Uiteindelijk maken we gebruik van Renate haar Iphone om het oosten te bepalen. Morgen om 6:05 gaat de zon op die ik met mijn kleine oogjes ga bewonderen… Maar voor nu slaap lekker vanuit het verre Rwanda.

Liefs, Germa