Daar gingen we dan bepakt en bezakt op naar Rwanda. Mijn koffer prop vol met spullen voor mezelf, maar ook voor spullen voor de mensen en kinderen in Rwanda. Aangekomen op Schiphol dwalen mama, Marielle en ik wat door de winkeltjes om de tijd te verdrijven. Een beetje aan de vroege kant zijn we, maar beter te vroeg dan te laat. Rond 18:00 lopen we naar het wit met rood geblokt meeting point waar we met alle mensen afgesproken hadden. Renate, Ankelien, Leanne en Laura zijn er al. Het is leuk om elkaar met familie en vrienden te zien. Het wachten is op Matthijs en Ferdie, die overigens alle paspoorten bij zich heeft. Nu vraag je je natuurlijk af wat doet een ander met mijn paspoort, waarom heb je hem niet zelf? Nou dat zit zo… We moesten onze paspoort bij Kerk in Actie achter laten voor het aanvragen van het visum. Jaja na Suriname zit het tweede visum opgeplakt in mijn paspoort. Nadat we compleet waren zijn we met een grote stoet van familie en vrienden vertrokken richting de vertrekhal. Het afgeven van de bagage kan beginnen, net als het afscheid nemen van familie en vrienden. Na veel gekus, gezwaai en een traan zijn we op weg naar een nieuw avontuur. Als eerste gaan we even eten bij de grote gele M, want onze buikjes waren al aardig aan het rommelen. Ik had net mijn patat en mijn malaria pil achter de kiezen toen bleek dat we dringend naar de gate moesten. Daar liep ik dan met een Ice Tea en de Big Mac in de hand snel naar de gate. De Big Mac werd naar binnen geduwd en daarna netjes in de rij naar een lange vlucht!

De vlucht verliep op wat turbulentie prima, na een overstap in Kenia zijn we door gevlogen naar de hoofdstad van Rwanda genaamd Kigali. Eenmaal uit het vliegtuig komt de geur van het land je tegemoet. Ik kaal een keer diep adem en loop de trap af, de douane door richting de bagage. Op Schiphol heb ik mijn koffer geseald, dit moest ik op het vliegveld van Rwanda er weer afhalen. Rwanda wil geen plastic het land in, daarom zit alles in linnen tasjes in mijn koffer. Als je dit in plastic zakken hebt krijg je een boete. We worden met een busje opgehaald door Polycarpe. Deze meneer brengt ons de komende dagen naar al onze bestemmingen. Alleen was het busje een beetje te klein door al onze bagage en 12 personen. Het busje heeft uitklapstoeltjes aan de zijkant van de bank zitten zodat er nog extra mensen mee kunnen reizen. Gelukkig kwamen Samuel en Mama Rose onze bagage ophalen met de pick-up. Nou eenmaal alles in de bus en pick-up konden we gaan. Daar zit je dan opgepropt in een busje rijdend door het heuvellandschap van Rwanda. Ontzettend mooi en eigenlijk niet te beschrijven. Het doet me in zoveel dingen denken aan Suriname. De kleurrijke winkeltjes aan de zijkant van de weg, auto’s die kris kras door elkaar rijden, scooters, fietsen en een hele boel mensen. In Rwanda maken mensen gebruik van de bus en van scooter taxi’s. De bestuurder van de scooter taxi heeft een blauw hesje aan en een extra helm bij zich voor de klant. We rijden door de stad heen op de verharde weg, op een gegeven moment moeten we stil staan vanwege een groot evenement die te maken heeft met afgestudeerde studenten. Als we door mogen rijden verlaten we de verharde weg en hobbelen we verder naar onze eerste bestemming. We slapen één nachtje in het Guesthouse om morgen weer te vertrekken naar een nieuwe bestemming. Eenmaal uitgepakt en verdeeld over de kamers is het tijd voor jezelf. Je mag het terrein verkennen, slapen of iets doen wat je leuk vind. Leanne, Maaike en ik besluiten om lekker onze bedden uit te testen. Na onze vrije tijd hebben we een lekkere maaltijd gekregen met vis, pompoen, spagetti, aardappelen en bruine bonen. Renate verteld dat we na het eten naar het Kigali Genocide Memorial Museum gaan. Het is een museum/herdenkingsplek voor de verschrikkelijke genocide in 1994. Als je daar binnen rond loopt en de verhalen leest, de foto’s en de menselijke resten ziet van al die duizenden mensen die uitgemoord zijn geeft dat je een onbehagelijk gevoel. Het is niet te beschrijven! Het is op dit moment 18:00 en ik schrijf deze eerste blog met een gigantisch mooi uitzicht terwijl het langzaam donker wordt…

Liefs, Germa

(als er mogelijkheid tot internet is mag ik mijn blog online zetten!)