Piep, piep, piep daar gaat mijn wekker. Ik open mijn ogen en zoek mijn wekker en zet hem nog lekker een keer op snoozzzz. Ik kijk om me heen, oja ik ben in Rwanda. Mijn klamboe maak ik los en stap uit bed. Leanne gaat als eerste douchen. Piep, piep, piep daar gaat mijn wekker weer. Nu zet ik hem echt uit en berg hem op. Ondertussen is Leanne klaar en is het mijn beurt om te douchen. Heerlijk dat water, maar lang blijf ik er niet onder. Nog even en de groep zit aan het ontbijt op ons te wachten. Snel pakken we in en dan gaan we eindelijk om 8:10 naar het ontbijt. Ferdie en Renate komen al aangelopen om ons te halen. Samen genieten we van een lekker ontbijt met scrumbled egg, wit brood en sterke thee. Daarna is het snel de spullen inladen voor ons bezoek aan Mwana Ukundwa (AMU). Het ligt boven op een heuvel, een hele mooie plek voor een mooie stichting. We ontmoeten Samuel en Mama Rose die ons meer vertellen over Rwanda en AMU. Als we in een kring zitten mogen we ons één voor één voorstellen, zo ook Samuel en Mama Rose. Mama Rose verteld over het land van de bergen, meren en mensen die we gaan ontmoeten. Ze verteld over AMU dat opgericht is in 1995 na de genocide. Mama Rose heeft op een bijzondere wijze de genocide mogen overleven. Ze heeft drie maanden zich opgesloten in een huis. Waar de deuren en ramen afgesloten waren. ‘God is bij ons gebleven, Hij is groot!’ Ze heeft in die tijd veel gebeden en een belofte afgelegd bij God. Als ze het zou mogen overleven zou ze iets goeds terug doen voor de samenleving. Zij heeft het mogen overleven maar haar vader, moeder en vrienden hebben het niet overleefd. Mama Rose dacht na de genocide op straat steeds dat ze haar vader zag, ze dacht als een kind. Een kind dat zijn vader en moeder zoekt. Daarom heeft ze besloten om weeskinderen te helpen. Ze is begonnen met 40 kinderen en een klein bureau van GKN. Dit alles heeft mogen uitgroeien tot wat AMU nu is. Vol passie en met een glimlach verteld ze haar verhaal. Je voelt de enthousiasme je lichaam binnen stromen. Dan is het tijd om AMU te verlaten. Alle bagage moet nu van de pick-up naar de bus waar wijzelf ook nog in moeten. Dit heeft geleid tot proppen en krap zitten. Renate en Matthijs hebben een verrassing voor ons, we gaan naar een stoffen winkel waar we kleding mogen aan meten. Het uitzoeken van een mooie stof is nog een hele klus. Na 2 uur en tientallen stoffen later heeft iedereen een keuze kunnen maken. Over ongeveer een week zijn alle kleding stukken klaar om opgehaald te worden. Dan is het tijd voor een maaltijd bij een restaurant met een smerige wc. Ja, ik moet nog steeds erg vaak plassen. Met een volle maag gaan we beginnen aan onze reis van 2.45 minuten naar de volgende bestemming. Dwars door de hoofdstad de berg in, steeds verder en verder omhoog. Steeds verder verwijderd van de bewoonde wereld richting de kleine dorpjes. Onderweg stoppen we bij een prachtige waterval waar we de volle aandacht krijgen van een groepje kinderen of willen hun graag aandacht van ons? Na een aantal foto’s, plassen boven het ravijn en het filmen van het mooie uitzicht wordt er door Peter een aantal pennen uitgedeeld aan de kinderen. Jammer genoeg kun je niet iedereen blij maken, dit voelt gek, maar je kan niet anders. Het is nog 20 minuten rijden en dan komen we aan bij de Zusters. Het is een diaconessen huis waar we drie nachten blijven slapen. Als we aankomen ontstaat er een luid applaus voor de chauffeur die ons veilig heeft geleid over de verharde en hobbelige slingerwegen door de bergen van Rwanda. We verdelen de kamers en ik dump mijn spullen. Het is nog net licht om het terrein te verkennen, dus pak ik mijn kans. Al snel worden we gezocht voor de avonddienst. De Zusters houden een dienst waarin de grootheid van God centraal staat. We worden samen met een ander gezin voorgesteld. De Zuster nodigt ons uit om ons voor te stellen. We lopen naar voren waar Annemarie wat over ons verteld. Als afsluiting zingen we Psalm 123:1 ‘De Heer is mijn Herder ‘. Rond 19:30 is het tijd voor avondeten, beetje later dan de standaard Nederlandse etenstijd, maar hé dat overleven we wel. Renate verteld over de dag van morgen en wat we gaan doen. Om 7:00 is er een ochtenddienst waar je heen mag gaan. Ik krijg het geniale idee om de zon te zien opkomen tussen de bergen. Na de maaltijd starten we een falende zoek poging naar het oosten. We besluiten om het internet te raadplegen, maar dit blijkt niet zo makkelijk te gaan. Het WiFi doet het niet. Ferdie en Jan gaan op zoek naar de router, die ze vol trots vinden. Toch besluiten we om gebruik te maken van de netwerkkabel die opgerold aan het plafond hangt. Jeejh het werkt, maar veel wijzer worden we er niet van. Uiteindelijk maken we gebruik van Renate haar Iphone om het oosten te bepalen. Morgen om 6:05 gaat de zon op die ik met mijn kleine oogjes ga bewonderen… Maar voor nu slaap lekker vanuit het verre Rwanda.

Liefs, Germa